50 อัลบัมโปรดแห่งทศวรรษ2000 #45-41

My 50 Favorite Albums of the Decade #45-41

.
.
<< ย้อนไปอ่าน #50-46
.
.
.

45. The Microphones | The Glow, Pt.2 (2000)

มันคือโฟล์ค... มันคือnoise... มันคือ lo-fi... มันทะเยอทะยาน เรียกร้องให้เราฟังตั้งแต่ต้นจนจบยาวๆ ...บทเพลงของมันฟังดูเบาโหว่งและคลุมเครือ เสียงร้องฟังดูค่อยเบา หลายครั้งเสียงมันถูกม่านหมอกของความแตกพร่านจากกีต้าร์ไฟฟ้าบดบัง บางครั้งแม้ไม่โดนบดบังจากอะไร บรรยากาศที่ดูเงียบงันแบบambientก็ยังมีความคลุมเคลือจากการซ้อนทับบางๆของความเงียบ เสมือนยืนฟังเรือสินค้าเำทียบท่าในวันที่หนาวเหน็บ แม้แต่เสียงกีต้าร์โฟล์คธรรมดา เราก็ได้ยินมันอู้อี้ราวกับว่ามันผ่านเครื่องเล่นเทปเก่าๆ อัลบัมนี้ของ The Microphones เป็นซาวน์แทร็คแห่งความเหงา...โดดเดี่ยว...เงียบงัน...เหน็บหนาว... ที่ท้าทายผู้ฟังให้ให้เวลากับมันและพยายามซาบซึ้งกับบรรยากาศแห่งเสียงที่อัลบัมสร้างสรรค์ /// (แนะนำ: I Want Wind To Blow , The Glow Pt. 2 , The Moon) (myspace | wiki)

44. The Pipettes | We Are The Pipettes (2006)

...วงนี้เก๋...เธอคือสามสาวGirl Group..พวกเธอไม่ขายพลังเสียง(ไม่ใช่ว่าเสียงไม่ดีนะ) ไม่ขายความเซ็กซี่ (ไม่ใช่ว่าไม่มีเสน่ห์นะ) พวกเธอเป็นขายความเป็นตัวเองทั้งแพ็คเก็จ (กระทั่ง มีเพลง/ชื่ออัลบัม ว่า We Are The Pipettes) ทั้งหมดพอจะสรุปได้ว่า เพราะพวกเธอไม่ใช่ girl groupนะซิ! พวกเธอคือวงอินดี้ดีๆนี่เอง ...พวกเธอคือวงแฟชั่นฉลาดๆ..ไม่ต่างอะไรกับThe White Stripesแต่งชุดสีแดงแป๋นและเล่นเพลงที่มีกลิ่นretro พวกเธอเป็นป็อปที่แสนเบสิค มันคึกคัก มันโยกได้ มัน"Clap your hands if you want some more..." /// (แนะนำ: We Are The Pipettes , Pull Shapes , ABC) (myspace | wiki)

43. Broken Social Scene | You Forgot It in People (2002)

ถ้าทศวรรษที่90sนับเลยมาถึงปี2002ซักหน่อย ...ผมจะให้อัลบัมนี้เป็นอัลบัมโปรดอันดับต้นๆของยุค90sเลย...นี่คือสถาบันอินดี้ดีๆนี่เอง ...สมาชิกวงแตกหน่อออกไปสร้างโปรเจคโน้นนี่มากมาย(เช่น Feist, Kevin Drew, Brendan Canning,...) มาฟังอัลบัมนี้ตอนนี้รู้สึกความเชยนิดๆ...แต่ความประทับใจแรกยังฝังใจอยู่ ผมรู้สึกว่าความ"อินดี้"ชัดเจนมากในอัลบัมนี้ ...อาจจะเรียกว่ามากจนเอียนก็ได้ ลองดูคิดดูซิ..."วงอินดี้ร็อคที่มีสมาชิกเยอะๆ ...เล่นดนตรีหลายๆชิ้น" ..."อัดเสียงบรรยากาศในห้องอัดแบบแนวๆ"(ใช้เสียงคนคุยกัน , อารมณ์คล้ายๆ out-take หรือ demo) " ...ไหนจะความ"ไม่กลัวที่ปรับแต่งเสียงด้วยกลโกงของคอมพิวเตอร์" ...นี่มันดนตรีทำเองในห้องนอนเพื่อความโชว์เท่ห์ชัดๆ ...ผมย้อนกลับไปแล้วพบว่ามันช่างเป็นรอยต่อของยุคสมัยที่น่าจดจำ (แนะนำ: Lover's Spit , Anthems for a Seventeen Year-Old Girl , Cause = Time) (myspace | wiki)

42. Belle & Sebastian | Dear Catastrophe Waitress (2003)

ใน ยุค90's ...Belle and Sebastian คือวงที่แสนถ่อมตน..อ่อนน้อม ไม่แสดงออกถึงความทะเยอทะยานเท่าไร... แต่พวกเราก็รักพวกเขาในความบ้านๆ...ง่ายๆ...จริงใจ.. แต่ผมก็ต้องเซอร์ไพรซ์เล็กเมื่อได้ฟังชุดDear Catastrophe Waitress ...สัญญาณแห่งความทะเยอะทะยานเริ่มปรากฏ จาก ริฟท์ที่หนักแน่นบังคับให้ติดหู บีตเบสที่บังคับให้เราเต้น คอร์ดกีต้าร์โปร่งที่โชว์ความเท่ห์ ราวกับจะบอกว่า 'เฮ้ย..ข้าเก่งนะ แต่ไม่ชอบแสดงออก...' ผลคืออัลบัม "ป็อปเบาๆที่แสนหนักแน่น" แม้'แฟนพันธ์แท้'บางคนจะไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงนี้ แต่สำหรับผมมันราวกับได้ค้นพบวงโปรดวงใหม่ทีเดียว ...อยู่ต่อไปอีก10นะ (แนะนำ: I'm a Cuckoo , Stay Loose) (myspace | wiki)

41. St. Vincent | Actor (2009)

ดู ผิวเผินมันคืออัลบัมที่โด่นเด่นด้วยลูกเล่นทางดนตรีที่หรูหราอลังการ ...เป็นเทพนิยายๆนิดๆ มีความเป็นละครเวที หรือ หนังเพลง ค่อนข้างชัด (เธอเองก็ให้สัมภาษณ์ว่าอยากให้ออกมาเป็นงั้น) แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ผมหลงรักหัวปักหัวปำ แต่ผมพบว่าในความ'เหมือนจะไร้เดียงสา'นั้น มันหลอกผม ..ปูทางให้ผมคาดหวัง และ คาดเดาถึงท่อนต่อไปว่าจะเป็นยังไง...แล้วAnnie Clarkก็มีอะไรมาเซอร์ไพรซ์ผมเสมอ แนวทางนี้ชวนนึกถึงดนตรีBritpopยุครุ่งเรื่องไม่น้อย ...ยิ่งชัดในสไตล์กีต้าร์ดุๆของเธอ (ที่ผมไม่เคยคาดมาก่อนว่า เธอจะมีลูกกีต้าร์ที่เจ๋งอย่างนี้) ช่างจัดจ้านและเก๋ไก๋เหลือเกิน ...ณ.ปี2009 นี่คือ(หนึ่งใน)จุดสูงสุดของภูเขาที่วงอินดี้ธรรมชาติหัวก้าวหน้ามากมาย พยายามไต่ให้ถึง (แนะนำ: The Stranger , Marrow , Actor) (myspace | wiki)


.
.
อ่านต่อ อันดับ #40-36>>>
.
.
.